14 sept 2011

Os cancros do sistema


Toño Monteiro
Estámonos sumerxindo dentro dun estado onde non temos nin principios nin respecto por todo o que nos rodea, un estado drestutivo, posesivo e autoritario. Cando todo algún día comezou, fomos uns individuos que conviviamos valéndonos da unión e a necesidade, formándose grupos onde se nomearía un Xefe. Cando este foi electo sentiu a necesidade de perpetuarse no poder, dalgunha maneira comezou a balanza a declinar ata chegar o sometemento neste sistema. Dende que ese Ser foi nomeado, apoiado e sostido, comezou a perderse a unión do ancestral grupo para ter que apoiar o Xefe, o máis forte, o máis alto, ou o máis listo e co apoio dos seus súbditos o máis poderoso. Xefes, Reis, Condes, Duques, Marqueses, Políticos, Papas, Relixións, cada un deles desempeñan o seu cargo, sentíndose Deuses vendo como os seus lacaios se encamiñan cara a dirección que lle teñen asignada. O Sistema tiña que crecer e sen darse conta, convertéronse en Chupopteros sen sentimento persoal, crearon e mantiveron un sistema, e fóiselle das mans.

Segundo as estatísticas, ó sistema chéganlle cincocentos millóns de persoas para a súa supervivencia, e somos seis mil millóns. Estamos entrando nun estado onde as alarmas soan por doquier, económicas, políticas ou sociais, e as alarmas que non son atendidas estoupan e multiplícanse formando cancros de moi complexa curación.

Escapóuselle das mans. Sinxelas pero imprescindibles normas como a que reflexa a Constitución no capítulo terceiro -artigos do 43 a o 45- onde obriga a cumprir os dereitos e deberes fundamentais sobre a organización ou a protección do ser humano e o seu entorno natural, non se cumpren pola cegueira do lucrativo e o posesivo. Deberíamos de esixir as persoas responsables que cumpran o seu cometido, posto que si os Mestres non ensinan, as persoas con cargos responsables non cumpren, os médicos non curan, entrariamos nunha fase destrutiva superior, e os cancros xerados serían máis que insoportables.

Por favor, escoitemos e atendamos as alarmas e non as deixemos proliferar coma que se esta producindo no río Limia, onde segundo estudios e análises biolóxicos feitos pola Universidade Complutense de Madrid, o doutor Eduardo Costa, afirma que as augas do Limia, hectómetros e hectómetros cúbicos de auga, están infectadas pola cianobacteria Microcytis Aeroginosus, responsable da toxina Microcistina L.R., producida polas incontroladas actividades humanos, tanto no eido de reprodución animal e vexetal.

Cando esa cianobacteria é sobrealimentada polos residuos fecais orgánicos, producidos polas granxas que se atopan nas súas ribeiras, nos seus acuíferos ou nos seus vales sobrepasando un 800% o permitido por metro cadrado polas normativas da comunidade europea, pero sobre todo pola excesiva nitronixación de tubérculos e cereais que se cultivan na lagoa, xa que estanlle aportando as terras nas tarefas de fertilización, compostos nitroxenados de última xeración, non contando que o nitróxeno que a planta non asimila no seu proceso de desenrolo cristalízase, esperando no substrato a que chegue unha precipitación que os licúa sobre os drenaxes e areeiros da lagoa que os conducirá a través das súas canles ó cauce principal do Limia. Dende a lagoa de Antela ata o encoro das Conchas, o Limia ben manso e nun estado nivelínico, non chegando a xerar ningún tipo de corrente onde se puidese filtrar ou vaporizar entre as areas, diatomeas e fervenzas, os excesos de nitróxenos. Excesos de residuos orgánicos das granxas de animais, excesos de nitróxenos na reprodución de vexetais, orixinan unha sobrefertilización que potenciada pola luz e a temperatura activan a cianobacteria Microcistina L.R., que segundo os biólogos clasifícana moito máis potente que o cianuro.

Por favor, por favor, sexamos lóxicos e pensemos, ¿isto é o futuro? ¿Isto é o futuro que lle queremos deixar ós nosos fillos, ós nosos netos? Porque non abrimos máis os ollos e as orellas e cerramos as mans sobre o útil que nos mellor dominemos, para comezar a pórlle freo a un sistema lucrativo e posesivo, por un máis humano, máis protector e máis lóxico. Teremos que darnos conta que os cartos so compran o tempo de creación das cousas e as súas materias, non podendo comprar o sono, o amor, a amizade, a vida ou o poder estar neste estado dentro desta difmensión natural. Xuntémonos todos e protexamos o noso hábitat, axudémonos a combater os Cancros que se aveciñan.


Toño Monteiro

REFERENCIA: LA VOZ DE GALICIA